Soms heb je van die dagen dat alles, maar dan ook echt alles tegen zit. Je ziet alles door een grijze bril en niemand doet het zoals jij het hebben wilt. Niks is goed, alles is slecht. Je ergert je aan de kleinste dingen, het is om depressief van te worden.
"Laat mij nou maar eventjes!", zeg ik dan op een snibbige toon, een vaak herhaalde zin op deze dagen. Eigenlijk moet iedereen je gewoon met rust laten, puur voor eigen bestwil. Mijn zus heeft regelmatig van dit soort dagen, kan ze niks aan doen hoor! Met zo'n familie snap ik wel dat je af en toe een mentale inzinking hebt. Gelukkig zijn deze maar kortstondig. Op dit soort dagen/momenten mogen wij vooral niks zeggen, niks over haar gedrag, niks over haar uhm.. alles! We moeten haar gewoon even laten, haar lekker laten mopperen en onredelijk laten doen. Gelukkig trekt ze meestal na een uurtje weer bij en biedt ze haar excuses aan. Ik daar en tegen kan goed een hele dag in deze vibe zitten. Ik ben dan niet te harden!
Mijn moeder zegt veel te vrolijk goedemorgen, niks geen goedemorgen! Ik ben mn schoen kwijt, waar is dat klote ding! Een tandpasta vlek op mijn zwarte shirt, DRAMA! kaas is op, wereld ramp! De bus is te laat, mijn bloed kookt bijna. De bus zit stampes vol, mijn hoofd loopt rood aan. Iemand hoest de hele tijd, als blikken konden doden.. Bus uit, lichtelijke opluchting. Weer een brandoefening op school, ik begin te flippen in mijzelf. De wc wordt schoon gemaakt en ik mag niet naar binnen, mijn bloed kookt. De enige les van de dag gaat niet door, ik explodeer!!!!!
Nu is het verstandig afstand te bewaren en mij volkomen met rust te laten, puur voor eigen bestwil.
Liefs, Kim
