Een kinderhand is gauw gevuld. Wat betekent dat nou eigenlijk? Deze uitdrukking wekt de suggestie dat een kind snel tevreden is met wat het heeft of krijgt, of dat het in elk geval (nog) geen constante drang naar méér heeft. Dit in tegenstelling tot een volwassene, die altijd streeft naar méér en beter.
Ergens tijdens onze ontwikkeling van kind naar volwassene, ontstaat het gevoel dat we meer willen hebben, meer willen zijn en meer willen weten.
Een situatieschets. Je bent vijftien. De jongste van de klas, omdat je in september geboren bent en het schoolsysteem nu eenmaal zo is ingedeeld. De rest van de jongens is al zestien, en ze hebben allemaal een hele mooie, dure scooter. Waar een kalende man met midlifecrisis zijn zuurverdiende geld spendeert aan een volledig overbodige sportauto, doet een puberende tiener dat aan een scooter. Niet omdat je dan zoveel sneller op school bent, maar omdat je er dan eindelijk bijhoort. Een scooter vol felle kleuren zal immers sneller opvallen bij dat knappe meisje dat achter je zit bij Economie dan die rammelfiets die nog van je opa is geweest, nietwaar? Nog twaalf lange maanden wachten, en je hoort er ook bij.
Eindelijk, zestien. Na lang aandringen gaan je ouders overstag, en met het geld dat eigenlijk voor je vervolgopleiding was bedoeld schaffen ze een hele mooie, nieuwe scooter voor je aan. En wat denk je? Dat knappe meisje ziet je nog steeds niet staan. Je pukkelhoofd schijnt meer te lijken op een krentenbol dan iets wat haar hartje sneller doet kloppen, vertelt haar beste vriendin. En dat kapsel helpt ook al niet mee. Godverdomme! Je was toch echt in de veronderstelling dat die scooter dat wel zou compenseren!
Ik bedoel maar te zeggen: Ons hele leven zijn we bezig met méér. Meer hebben, meer weten, meer zien. Het is eigenlijk nooit genoeg. Gedwongen door onze sociale omgeving voelen we de druk om ons te meten met ‘de rest’. Maar wie is ‘de rest’? In veel gevallen zijn dat de mensen om ons heen die meer hebben, meer weten en meer hebben gezien. Altijd naar boven kijken, en nooit naar beneden. Al die klasgenootjes die tot hun achttiende met de fiets naar school kwamen, daar meette we ons niet mee. Nee, we meetten ons met hen die met de scooter naar school kwamen, en in het examenjaar zelfs met de auto. Eraan voorbijgaand dat we het eigenlijk best goed hadden. Lieve ouders, leuke vrienden en gemiddeld een zeven op het rapport.
Een kinderhand is inderdaad gauw gevuld. Omdat dat kind geen besef heeft van sociale status, daarom. Omdat dat kind gewoon blij is met wat het heeft en geen zich niet druk maakt over wat een ander heeft, daarom. We kunnen wel zeggen dat wijsheid met de jaren komt, maar hoe komt het dan dat we gedurende al die jaren steeds verder wegdrijven van de essentie: Blij zijn met wat je hebt? Begrijp me niet verkeerd, we doen er allemaal aan mee, ook ik. Maar soms, heel soms, besef ik me wel dat het hier en nu helemaal zo verkeerd nog niet is, en daar doet het gebrek aan een mooie scooter niks aan af.
Liefs, Sander
