Zoals de titel
al prijs geeft, ik erger mij ontzettend aan mijn eigen gejaagdheid en
haast. Even snel de tafel afruimen, tanden poetsen en dan rennen naar de
bushalte, allemaal dagelijkse scenario's. Maar deze scenario's lopen
bij mij meestal niet zo gestroomlijnd. Door mijn haast valt natuurlijk
net het glas in mijn handen op de grond of kom ik er pas bij de bushalte
achter dat mijn portemonnee nog op tafel ligt.. 'Geweldig, zat ik net op te wachten, had al
zoveel tijd..' op zulke momenten kunnen mensen maar beter op afstand
blijven en vooral niet zeggen dat ik eens niet zo gehaast moet doen. Ik
erger mij dan echt mateloos.Waarom ben ik niet half Spaans geboren? Alles komt goed, misschien niet vandaag maar anders morgen wel. Klinkt heerlijk, waarom moet ik mij eigenlijk altijd zo haasten? Morgen moet ik toch ook ontbijten, kan ik de tafel toch net zo goed niet afruimen en tot morgen laten staan? Dit zullen mijn ouders niet zo goed plan vinden, maar toch.. Helaas functioneert mijn brein niet zo, als echte Nederlander probeer ik mijn gebrek aan tijd te overzien door mijn horloge enkele minuten vooruit te zetten. Beetje jammer dat mijn brein dit ook beredeneerd in situaties van haast, dus ben ik toch weer terug bij af..
Liefs, Kim